کاروان

سرگیجه زمین

نبض خود را گرفتم . تند تند میزد . دستهایم با عرقی سرد  لیز شده بود و از صخره ها   نمیتوانستم بگیرم . ارتفاع کوه اینبار خیلی زیاد بود . نصفش را رفته بودیم و تا برسیم باید نصفش را هم می رفتیم . دلهره ام شدید شد و ضربان قلبم توی دهنم زد  . خشکی شدیدی را در دهانم حس کردم و هوای نرم در گلویم خشکید و به سرفه افتادم .  هوا پایین نمی رفت و هی تقلا می کردم . صخره ای را که نوک تیزی داشت گرفتم و ایستادم . زمین می لرزید . گفتم : رانش زمین ؟

همراهم گفت : تو چته ؟ بگیر منو .

احساس میکردم چون ماهی ای هستم که روی خشکی افتاده و در پی قطره آبی دهانم را باز و بسته میکنم  . همراهم ترسید و به مقاومت بیشتر تشویقم کرد . در یک آن آسمان بر سرم آمد و زمین رفت هوا . تمامی آدما و صخره ها و پنجه های دست همراهم در نقطه ای دور از نگاهم گریختند و تاریکی در روشنی روز وجودم را فرا گرفت .

 انگار خوابیده بودم ایستاده میان صخره ها ! همراهم اینو بعد بهم گفت .

 توی اورژانس هستم .  سرم به دست و لوله های باریک که از من رفته اند بالا و به فلزی متصل اند . روی دست هایم کبود کبوده . رگ ام را پیدا نکرده اند و  هرجا را که احتمال داده اند هست با سوزن سوراخ سوراخ کرده اند . انگار به دست های بیگانه ای نگاه می کنم . چه بر سرم آمده ؟ پرسیدم . همراهم گفت : کمبود اکسیژن و گرد و غباری که توی شش هایت جاخوش کرده اند .  چشم هایم را می بندم و تصویر قله که انگار در مهی بخار میشود از گوشه چشمانم پایین می لغزد .

 زمین واقعا میلرزد و دلم هم میلرزد . برای ملاقاتم آمده اند دوستان !

نظرات ()

من : تو با خورشید ارتباط داری بگو حقیقت را بیفروزد ... علاقمند به نوشتن داستان ، شعر ، نمایشنامه نویسی و فیلمنامه ... عکاس و مربی نقاشی ... دیپلم اقتصاد ... زادگاه : اهر ارسباران ( آذربایجان شرقی )
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ

آرشیو وبلاگ

صفحات وبلاگ

مطالب اخیر

موضوعات وبلاگ

نویسندگان همکار

لینکستان

دانلود آهنگ جدید