" در آستانه "
باز پائیز و خزان
باز رازهای نهان
باز رسیدیم به هم
هست " آذر " به فغان !!
****
باد آوازه خوان
نغمه در بستر سرد فصل دارد در سر
نغمه ها از آه برگ سبز
در خواب بهار !
او به هر گوشی نوا در چنگ بی کوک میزند
در مسیرش پنجه بر شاخ درختان می زند
طاقت ناله ندارد از گلوی ریشه ها
شانه بر رگهای موی برگ خشکی می زند !
******
امروز پائیز است
فصل خوابهای طلایی در خاک !
هر درختی به سر و گوشش آویخته است
جشن آتش در تن باکره ی پاک !
***
و هوا سرد شده
سردتر از سردی آب چشمه
که زمانی در آن شستم تن !
و چقدر زیبا است
حتی با سردی !!
برگها زرد شده اند
برگها می خشکند
برگها می ریزند
برگها می بارند
رو ی عریانی تاک !
****
صبح با بیحالی و بیخوابی
چشمها را به سوی زندگی بی رمق
باز کردم ........... دوباره سخت بستم
بستم و بستم ......... نبینم !
با پشیمانی به خود گفتم :
چرا برخیزم و تاوان ماندن ؟
و هر روزی به زیر هر سوالی
نیابم هیچ جوابی ...........!
ومن راستی که هستم ؟
تلاقی دو جسم لحظه ی آنی ؟!
که با دست دو تن
تنها شدم در سر گریبانی .
****
طنین موسیقی را می کنم پخش
صدایی میسراید : با تو رفتم .......
بی تو باز آمدم
......... دل دیوانه !
***
خمودی را پراندم
زپشت پنجره
پائیز زیبا را بدیدم
و گشتم کودکی که
- زمان بچگی -
پائیز را من می ستودم !
و بادی سرد به چشمان پر آبم
سوزنی از سوزی اش زد .
در " آستانه " به خوبی حس کردم
وجودم را به سرمای شدید باد دادم ............ !!
امروز پائیز است و هوا سرد....................
***
نظرات ()
" ساده گی "
چه خوش باور به دریا پانهادم !
ز امواجش و گردابش
و کرمهایی که میلولندبه زیر پا
وز آن کوسه ,
نهنگان تیز دندان پر خون
هراسی بر دل و جان ننهادم !
چه خوش باورسرودم نغمه از دل
و عاصی بر تن مرداب گشتم
و دیوانه تر از امواج سرکش
به گرداب حیاتی تیره وتار
به زیر کاه آبی پرتلاطم
نهادم پا بر آن بدنام باطن !
به ذهن یک هدف
وارد شدم چون " در " شفاف
ولی هیهات از چاهی که گسترده صدف !
......... امان از دست این دل :
که جرمی گشته است در قعر دریا
نفس ها تا ابد حبس
شناور حد یک آه !
که عمری دوست بود با ماه شبها
که می افتاد هرشب روی دریا
جلوی جشم من , آن ماه ماهم
میان ابر و امواج شب تار
معلق می زدش بر آب چون سار .
به نور باور " یک عالم اختر "
چو من خوش میشدش با ساز هر تار
ندارد او خبر از باطن هار !
که : دریا مرگزاریست ,
غافلیم از کار !
که ما بی انتهایش دیده ایم
در چشم بی ادراک پر خار !
و قلب من چو انبار پر انوار
نمی گنجد درآن مرداب پر مار ..........
××××
مانیفست !
وقتی نمی توانیم با آسودگی خاطر نفس بکشیم
وازترس بیدارشدن و دیدن کسالت های روزمره
دچار کابوسهای وحشتناک می شویم
وقتی پایمان میلرزد
و از توهم اینکه در محاصره ی بیماریها هستیم
به زاری کردن روی می آوریم و می لنگیم
وقتی حسرت گذشته های غمبار را میخوریم
آینده خیلی تیره و تار خواهد شد
و هیچ چیز طبیعت خوشحالمان نخواهد کرد
یقین بدانیم که همچنین هم خواهد شد .
واین برنامه ایست نه از پیش تدوین شده
ونه بر پیشانی نوشته !
هیچکس را مقصر ندانیم
و جن ها و پری ها را خلق نکنیم
مطمئن باشیم وقتی این چنین هست
مسلما " عشقی " نیست ........... !
****
خیال
آسمان یکدست سفید و ابری ست
گوئیا هرلحظه خواهد
- ببارد باران -
کنار پنجره ایستاده ام تنها و پنهان !!
****
همیشه موقع آن دم
که بارد باران
قدم ها رهسپار کوچه است
- اندر خیال یاران -
****
نم نم باران همیشه توی ذهنم جاریست
که من را در خیالی گنگ و مبهم
پر از ابهام بارش
به کوچی صادقانه
توی ذهن تنگدستم
فرا میخواند به دنیای خیال آنان ........
***
ترفیع ( داستان کوتاه )
رئیس برای یک جلسه ی رسمی ترفیع تمام کارمندان عالیرتبه را دعوت کرده بود از جمله من را ! ......... شرایط خاصی به لحاظ کارمند بودن همسرم داشتم و باید پسر پنج ساله ام را هم میبردم . تقریبا آخرین نفری بودم که وارد جلسه شدم و قبلا به پسرم در ساعتها تمرین یاد داده بودم برود به رئیس سلام کند و دست بدهد و لبخند یادش نرود . مشخصات ظاهری رئیس را هم در نمایشی نشان داده و تاکید شدید کرده بودم در بین همه ی مردان حاضر در جلسه کوتاه قدترین و پشتش قوز دارد و نشان داده بودم : اینجوری ! پسرم یکراست رفت طرف رئیس و بدون دست دادن و با خنده ی بلند گفت : سلام کوچولو ! و قدش را خم کرد . من و رئیس عین لبو سرخ شدیم و تمام حاضران از خنده روده بر شدند . با چشم غره ای به پسرم رفتیم ردیف آخر نشستیم ........ دل تو دلم نبود . موقع ختم جلسه که هنوز گیج بودم پسرم دنبال رئیس که از جلسه خارج میشد دوید و داد زد : خداحافظ کوچولو . رئیس در آن لحظه کوچکتر از تمام روزها شده بود . در جلسه ی بعدی در لیست دعوت شدگان از نام من خبری نبود .......... چند ماه بعد حکم اخراجم را دریافت نمودم !
خواب نما
پنجره
ماه
و من !
بامداد با رنگ بنفش آغاز میشود
و آبستن هست بر تمام حوادث .
زمان باز هم سپری مبشود
از سنگینی روزهای پوچ
از سالهای بی قرن
ومن
هنوز
نخوابیده ام
***
" عکس " - داستان کوتاه
: حاضری چند عکس خوشگل ازت بگیرم بزنم دیوار مطب !؟
این را دکتر پوست و زیبایی که دوست قدیمی و شوخم بود بهم گفت و منتظر جوابم شد . با اینکه چهره ی زیبایی نداشتم ولی با حرف دکتر با خود گفتم شاید اعتماد بنفسم کمه ودر درونم رقصی به پا بود که نپرس ! سرخ شدم و از اظهار لطف او بخود بالیدم . برای اینکه تواضعی به خرج داده باشم گفتم : حالا ! بمونه برای بعد ! آخه عکس من کجا و مطب تو کجا ؟ ........ چندین روز بهم مهلت داد . حسابی بخودم رسیدم و با ماسک و مالیدن آب میوه رنگ و رخم را شاداب نمودم . کارهایی که قبلا اهمیتی نمیدادم و البته دور از چشم دیگران انجام میدادم . انگار دنیایم عوض شده بود . یک ژست چون مهمانی ناخوانده به صورتم تشریف آورده بود که دست خودم نبود و مثل کرمی روی چهره ام برق میزد . به مطبش رفتم و گفتم : حاضرم ! دکتر چند عکس از تمام رخ - نیمرخ و سه رخم گرفت . عین همان عکسهایی که از سارقان و جانیان می گیرند و ضمیمه ی پرونده می کنند و در ادامه گفت : از همکاریت بینهایت ممنونم هیشکی حاضر نمیشد چنین همکاری صمیمانه ای با من بکند . و من از فرط خوشحالی روی پا بند نبودم . بعد با خنده گفت : هفته ی بعد عکسهایت روی دیواره و بعضی مجلات ! ......... هفته ی بعد با عده ای از دوستان و فک وفامیل که هیچوقت از زیبایی چهره ام حرفی نمی زدند با یک قوطی شیرینی رفتیم مطب دوستم . قبل از اینکه وارد اطاق دکتر بشم و شیرینی را تقدیمش کنم نگاهی به دیوار سمت راست انداختم . همه جا پر از عکس های چند زاویه ای من بود . خود خودم بودم . اما یکهو پاهایم سست و بسته ی شیرینی در دستم کج شد .زیر تمام عکسها با خطی درشت نوشته شده بود : عکس دماغ ....... ( قبل از عمل جراحی ) و در دیوار مقابل آن در سمت چپ عکسهای زیبای چند نفر دیگر از زوایای مختلف بود که زیرش نوشته بود : بعد از عمل جراحی ! شلیک خنده ی دوستانم تمام حاضران در مطب را از جا پراند .
نقاشی رنگ و روغن - سال : 1387
" خواهش "
میدانم که دوستم داری !
میدانم که من را خواهی
و لبهایت همیشه حرف دارد
به چشمان خموشم , راز داری
تو را پیدا کنم تا کی ؟
به شبهای پریشانی .
همیشه رفتن و گشتن .........
تا به کی پیوستن ؟!
×××
آمدی پیشم , رمیدم
نمیدانم چرا اینبار رهیدم
دلم دایم به پرواز هست سویت
ز کوی تو به یکباره پریدم !
چنانم خسته ام , خسته
که دیگر بال پروازم شکسته !
×××
تو مثل باد پائیزی !
گریزان و پر از سوزی
که وقتی می وزی بر من
پریشان می کنی بی کبنه ورزی !
چنان آرام برگیر این تنم , قایم
بیفتم چون پر یک برگ پائیز
نیفتم زیر پای رهگذاران من
فقط زیر قدمهای تو مشتاقم !
تو خردم کن تمام ذره هایم را
به هر جا میروی باخود ببر دایم ....... !
×××
1382/8/3
پیشواز
عقیده ی عوام بر این باور است که معمولا 45 روز از تابستان که گذشت فصل خزان با وزش بادهای پر سرو صدا موجودیت خود را اعلام می کند . در شهر تبریز این یک قضیه ی جا افتاده است و من خودم هم باورش دارم . با وجود اینکه روزها گرمه ولی از شامگاه وزش باد پر طراوتی آغاز میشود و به تنهای خسته و روان انسانهای بی رمق که تا پاسی از شب کار می کنند خنکی می بخشد . یک هفته دیگر پائیز سر میرسد . به پیشواز ش میروم تا ورودش را به طبیعت تبریک بگویم .
باد وزان
خوش آمدی ای باد پائیزی
تو آمدی مثل همیشه
با های وهوی زیاد
به شیشه ی پنجره کوبیدی
- با سرانگشت صدا - !
و این پیغام همیشه بین من و تو رد وبدل میشود
- پشت پنجره - ...........
ترنم دلنواز تو
می پیچد همه جای شهر
برای عده ای دلخراش
و برای من دلنواز !
تو قاصد صادق
و ایمان طبیعت بزرگی .
جانم به وجد می آید از شنیدن آمدنت !
و همیشه پرده ها و پنجره ها
حائل هستند چون فاصله
بین من و تو !
×××
به کنار میزنم پرده ی سفید تور را
و میخواهم نگاهت بکنم مثل نگاه عاشق !
تو دیدی من را مثل همیشه
ز شوق و شادی
چشم ترم را
نوازش کردی و بوسیدی لرزان !
تو ای باد وزان سرد پائیز
قدمهایت به روی چشم من
دوستت دارم !
82/8/3
نقاشی رنگ و روغن - 1387 عنوان:غروب پاییز
مثل بقیه ( داستان کوتاه )
دعوت شده ام به یک مراسم خصوصی عقد از طرف دوست قدیمی ام . حالم میگیرد ! حوصله ی اینکه بروم آرایشگاه و رنگ کنم موهامو و زیر سشوار کله ام بپزد و میگرنم عود کند را ندارم .تازه باید فکر لباسی هم بکنم مثل بقیه که رنگ و مدلش با رنگ مو و چشم و ابرو جور در بیاد . اندوه رفتن به عروسی از عزا هم برایم بیشتره . فکر میکنم اگه نرم بهتره ولی از نرفتن به جایی که دعوت شده ام و گلایه هم توشه بیشتر عذاب میکشم . کلاهم را قاضی میکنم که وقتی مثل بقیه شدن عذابم میدهد چرا مثل بقیه باشم ؟ حالا من ساده باشم یا رنگی آیا عروس به خانه ی بخت خود نمی رود ؟ بنظرم منطق خوبی برای خلاصی از یک دغدغه ی فکریست . موهامو رنگ نمی کنم .........آرایش نمی کنم .........و لباس به روزی نمی پوشم . معذب هم نیستم . تازه ! در آن هلهله و کلکله اصلا چه کسی به من توجه می کند . با ورودم به مجلس بر خلاف انتظارم همه ی نگاهها بسویم دوخته میشود . خودم را نمی بازم . چشم همه به من است وچشم من به همه . برق طلاجات و رنگ لبها از مشکی تا قرمز جگری و لباسها ی تنگ یک وجبی نفسم را بند می آورد . چقدر در لباس های خودم راحت و آزادم . یک دسته گل قرمزی هم که از باغچه ی حیاطمان چیده و با علف های خودروی وحشی تزئین کرده ام تقدیم عروس زیبا میکنم . بنظر خودم از دسته گلی که دست عروس هست زیباتر جلوه می کند . در میان آن جمع تمام حرکاتم زیر نظر است . دوستم خوشامدی می گوید و بخاطر حضورم در عقد خواهرش سر از پا نمی شناسدو مدام تشکر میکند . با این ابراز لطف مکررش تعجب همه را دو چندان می کند. باوجود این احساس میکنم از اینکه مثل بقیه خودی نشان نداده ام دوستم خجالت زده شده ولی به رویش نمی آورد .اما موقع خداحافظی بیخ گوشم گفت : هنوز مثل گذشته ای ....... عوض نشده ای ! و در آغوشم گرفت . دوباره به تالار دعوتم کرد برای مراسم مفصل جشن عروسی . فکر اینکه دوباره دوستم را با خودرائی خودم خجالت زده کنم آزارم میداد . خواستم یک تجدید نظری در فکرم بکنم . اینبار موهامو رنگ کردم .........رفتم آرایشگاه .... زیر سشوارهم ماندم ..... سردرد هم گرفتم و با لباسی تقریبا مثل لباس بقیه سنگ تمام گذاشتم . یک سکه ی طلا هم برای عروس در نظر گرفتم .وارد تالار شدم . اینبار هم برخلاف انتظارم تمام نگاهها بسویم جلب شد . چشم آنها به من و چشم من به آنها دوخته شد . از تعجب انگار شاخ در آوردم .تمام آنها بدون هیچ آرایشی با لباسهای ساده و دسته گلهای قرمز زیبا که میخواستند تقدیم عروس کنند در ناباوری خود برو بر من را تماشا میکردند . موقع خداحافظی دوستم مرا در آغوش گرفت و بیخ گوشم داد زد : تو عوض بشو نیستی . مثل گذشته عجیبی ! ..........دعوت شده ام به یک مراسم ناهار عزاداری .............!!!!!!!
****
تنهائی ها
تو را دیدم دم آخر
شب مهتابی رویا
تو پیدا بودی از دور
چو ماه غرق در نور !
×××
میان ما پلی بر پا
ومن بندی به پا , برجا !
×××
چو موهای سپیدت دود سیگار
به لای ابرها میرفت بیزار
پریشان موج بادی در هوا
پریشان تر نمود امواج موهای فضا .
×××
سرد بود شب در غبار نور ماه
ماه می لرزید از آن فکر سیاه !
هاله ی سردرگمی در تیره گی بیدادکرد
غار تنهایی دهانش را بسویت باز کرد !
×××
دم به دم پک میزدی بر آن کفن پوشیده
آه سرخ ات تکه تکه میسوخت چون شعله !
دستهای خشک من در آسمان ترسیم شد
چهره ی ماه از آن خشکیده ها مجروح شد .
×××
ظلمت این شب تو را شبکور کرد
ناتوان از دیدن دستان من سوی تو کرد !
×××
سایه ات حالا نشسته زیر برگ و شاخه ام
شانه های سایه ات چسبیده بر تنهائی ام
رفته ای ! اما نرفتی از زمین شعر من
جستجویت میکنم در خلوت شبانه ام ....
×××
85- 7- 20
" ارعاب "
کارش اوایل گشت زدن بود و داد کشیدن و مچ همه را در هر کاری بر خلاف میل خود گرفتن . بعد یکهو خسته شد . ! نمیخواست دیگر حرفی بزند , اعتراضی خصمانه بکند و دادو فریادی .......... خسته بود از هر چیزی . چون " جواب " نمی داد . !
از آن به بعد میخواست مجسمه باشد و فقط دستهایش به فرمان ذهن اطاعت کند . چسبی بزرگ چون ضربدر روی دهانش چسباند و مشغول کار شد . به جای خودش اینبار ظرفها به هم میخوردند و سرو صدای مهیب در می آوردند و گاهی هم یکی می افتاد زمین ومیشکست و خواب را از چشم همه می پراند یا درهای کابینت به هم میخورد و سگرمه های همه تو هم میرفت و در و پنجره بود که با صدای موج شکن زود به زود بازو بسته میشد . وقتی شبیه یگان ویژه شد اوضاع به کل عوض گردید ! بر خلاف انتظارش که از همه چیز شانه خالی میکردند با ترس دست بکار شدند . یکی ظرفها را شست ... یکی رختها را در کمد مرتب کرد . کتابها در کتابخانه ردیف شدند و همه جا سامان یافت . وقتی همگی منتظر رضایتش شدند بی اختیار خندید . اما چسب بزرگ مانع از این شد که رضایت و خوشحالیش را ببینند . دوباره اوضاع همان شد که بود .
نقاشی رنگ و روغن - سال 1387 ..... با عنوان " آب "
" آب "
در حریق آتشی , جایی میسوزد
ناله ای می خیزد , خانه ای میسوزد !
نرده ها , پنجره ها , پرده ها آبی لعل
همه در جای خودش , در درون میسوزد !!
آتش این خانه کرده آسمان , خاکستری
خورشید می گرید , کودکی چون سوزد !
هر طرف فریاد است , کمکی میخواهد
خانه اما در سکوت , خاموش پابرجاست .
آب از آتش سرکش قهر است , می داند !
آتش وحشی به باد داد همه , حتی آن ......
آب چشمها عاجز از خاموشی آن شعله هست
چون ددان است آتش , کودک میسوزد .
اولین کلمه که آموخت به یادش آمد
آب ..... آب ..... آب دهید
لیک جسمش در حریق چون آب است !
گوشه ی آن خانه , لبهایی با دهان
روی آتش با تبسم مانده است .
آب داشت در حنجره
چشم کور آتش ندیده است
غیر آن لب ها , دهان ...
همه چیز , همه چیز میسوزد !!!!!!
×××××
دروغ
: وای خدایا سوپ سر رفت !
روی آنجا یک اجاق ,
سرخ میگردد کرفس و دست من .
قیل و قال و های و هوی تشویش
مانع سوختن نگردید
- امان از دست من - !
بوی سوختن , سوختن یک انسان
سوختن یک ساقه , حتی آن کرفس
سوختن یک دست , حتی آن نفر
- وهم یک آلودگی کرد آن زمان -
کاین هوا بسیار تنگ و کوچک است ....
و زنی پاورچین ,
- شعله را خاموش کرد - !
شبح مردی روی آفتاب
با دهانی باز و دستی رگ دار
به درازای قرنی خفته است
یک دم او را نیش آفتاب آزرد
روی سایه غلت زد .
ترس ها را ریخت در ذهن پر از تشویش زن
زن رمید ,
- با آفتاب همدست شد - !
" شعر "
شعر اولوب دونیا منه
بالا بیر کورپه کیمی
بله ره م من کاغاذا
قاتارام اوچ بالاما ...... !
×××
کلماتی دییره م
اولاری چوخ سویوره م
دوزولوبلر دالئما
یاپئشئب لار الیمه
قلم نن سوت امیللر
جئققئلی اوشاخ کیمی .....!
×××
بی بئله اوشاخ منه
گینه ده آزدی اینان .
الیم نن گلسه ایه ر
اولارا " مهد " آچارام
مهده آد قویسام ایه ر
آدئن " دیوان " قویارام ......!
×××
بعضی سی اوت قیرناسی
بییازی یاواشدئلار
بییازی آغلیاندی
بعضی سی گولر دیلر .
نه دئماخ !!
هله ده اوشاخدئلار .
×××
سوزلری من یازئرام
آدئنی " شعر " قویورام !
دوزوره م آغ کاغاذا
دویره سین گول چکیره م !
×××
1384- آذر
نقاشی رنگ و روغن _ 1387
هدیه و تبریک
ششم شهریور است . نیمه شبی خجسته و بارش بارانی زیبا که با درخشش رعدو برقی شیشه ی پنجره روشن - تاریک میشود . باد با فشفشه ی آبی و نارنجی رعد به هر جا که دلش می خواهد می دود و سوت می کشد . چه زیباست در انتهای شب به آسمانی نگاه کنی که از دستان با سخاوتش طراوت و موج احساسی لغزنده از آبشار شادمانی می ریزد . هر قطره ی باران چون شبنمی بازیگوش بر چهره ی زمین تشنه فرو می نشیند و دل خاک را به لرزه ای شیرین حیات می دمد . شعر " یاغئش " را تقدیم می کنم به " شایان "
که روز تولدش هست . برگ سبزیست تحفه ی درویش برای پسر برادرم .........
تازه وارد ( داستان کوتاه )
ده سال پیش , نام کارمندان تازه وارد را در جلسه ی معرفی ذکر میکردند . با گفتن اسمی همه سرشان را برگرداندند و به چهره اش دقیق شدند : زیبا نوریان ! بعد با قیافه ای مضحک برگشتند . قیافه اش بیشتر شبیه نام : مصمه , عزه و سوره و بویوه خانئم بود و مثل اردک راه میرفت . هروقت وارد اطاق یا خارج می شد همکارانش زیرلب می گفتند : اردک آمد - اردک رفت ........ با اینحال با یکی از کارمندان نجیب مثل خودش وصلت کرد و به اداره نیامد .
همین چند روز پیش که از خیابانی رد میشدیم , با دیدن زنی در ایستگاه تاکسی , دوستم گفت : یارو را شناختی ؟ گفتم : نه !
گفت : بابا ! همان زیباست دیگه , نوریان !
حیرت کردم . نام زیبا هم دیگر برایش کم بود . با گونه های برجسته , لب های آفریقائی , بینی عروسکی سربالا و پوست کشیده ی براق که چشمانش را خمار کرده بود و موهایی به رنگ کریستالی و دودی وعسل درهم برهم , جنیفرلوپز در برابرش مادر ترزا و مادر کوزت بود .
تاکسی ایستاد . از پشت سر که به طرز راه رفتنش نگاه میکردم , دوستم گفت : اردک رفت !
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ
آرشیو وبلاگ
» عناوین مطالب وبلاگ
» آبان ٩۳
» مهر ٩۳
» شهریور ٩۳
» امرداد ٩۳
» تیر ٩۳
» خرداد ٩۳
» اسفند ٩٢
» بهمن ٩٢
» آبان ٩٢
» تیر ٩٢
» خرداد ٩٢
» اردیبهشت ٩٢
» فروردین ٩٢
» اسفند ٩۱
» بهمن ٩۱
» دی ٩۱
» آذر ٩۱
» آبان ٩۱
» مهر ٩۱
» شهریور ٩۱
» امرداد ٩۱
» تیر ٩۱
» خرداد ٩۱
» اردیبهشت ٩۱
» فروردین ٩۱
» اسفند ٩٠
» بهمن ٩٠
» دی ٩٠
» آذر ٩٠
» آبان ٩٠
» مهر ٩٠
» شهریور ٩٠
» امرداد ٩٠
» تیر ٩٠
صفحات وبلاگ
» " مریض " - ( داستان کوتاه )
» داستان کوتاه ( هویت )
» فصل پنجم
» رو در رو
» رو در رو
» " انکار "
» خاک تربت
» بشر
مطالب اخیر
» ۱۳٩۳/۸/٤
» اطلاعیه برگذاری نمایشگاه نقاشی در تهران... دعوت از سوی یک هنرمند
» اطلاعیه ... دعوت از سوی یک هنرمند آذربایجانی ( ناهید برادران اسکندانی )
» ۱۳٩۳/٧/٢۳
» عکس از آقای حسن ذوالفقاری ...
» ۱۳٩۳/٧/٢۱
» دستور !
» ۱۳٩۳/٧/٢۱
» ۱۳٩۳/٧/٢٠
