کاروان

 

ودیوان شمس آکنده از تجربیات هزارباره ی  " مولوی " از تضاد درونی حالات خویشتن است .

 

 

:  پیر منم ... جوان منم

تیر منم ... کمان منم

دولت جاودان منم : من نه منم

نه من منم !

سرو من اوست در چمن

روح من اوست در بدن

نطق من اوست در دهن

: من نه منم  نه من منم !

                ×

زین واقعه مدهوشم

باهوشم و بی هوشم

هم ناطق خاموشم

هم نوح خموشانم ! ...

زان رنگ چه بی رنگم ؟!

زان طره چه آونگم ؟!

زان شمع چو پروانه

یارب چه پریشانم ؟!

هم فرقم و هم بختم

هم شاهم و هم تختم

هم محنت و هم بختم

هم دردم و  درمانم !

هم خونم و هم شیرم

هم طفلم و هم پیرم

هم چاکر و هم میرم

هم اینم و هم آنم !

هم شمس شکرریزم

هم خطه تبریزم

هم ساقی و هم مستم

هم شهره ی پنهانم !

              ×

نه مستم من  نه هشیارم

نه در خوابم  نه بیدارم

نه با یارم ... نه بی یارم

نه غمگینم  نه شادانم !

اگر یکدم بیاسایم

روان من نیاساید !

من آن لحظه بیاسایم

که یک لحظه نیاسایم !

               ×

کشاکش ها ست  در جانم

کشنده کیست ؟

می دانم !

دمی خواهم بیاسایم

و لیکن آن نیست امکان !

به هر روزم جنون آرد

دگرباره برون آرد

که من بازیچه ی اویم

ز بازی های او حیران !

چو جامم گه بگرداند

چو ساغر گه بریزد خون

چو خمرم گه بجوشاند

چو مستم گه کند قربان !

 

 

 

 

 

 

 

              

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱:۳۸ ‎ق.ظ ; ۱۳٩۱/۱/۱٦

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir