کاروان

مهمان ( داستان کوتاه )

دو هفته است که حمیدآمده ایران ... از دوستان قدیمی است و برای اینکه زندگی و درآمد خوبتری داشته باشد سی سال قبل  در اوج جوانی رفت آلمان . حالا که برگشته پیر شده و در اثر سکته ای که ده سال قبل کرده نیمی از صورتش با نیمه دیگر قرینه نیست و موقعی که می خندد  دهانش کج میشود و رو به بالا میرود . بسیار مهربان و صمیمی و انسانی دوست داشتنی است . صداقتی که در طول سالیان در باطن  حفظ کرده چهره اش را باوقار نشان میدهد . دل از وطن اصلا نبریده و از اینکه مادر و برادرش در غیاب او به فاصله چهل روز درگذشته اند غمگین و افسرده است .

گفتم : حمید ! تو خوب طاقت آوردی تا بحال ..... عده ای رفتند و وقتی برگشتند روانی شده بودند . یک نفر را میشناسم که وضع روحی اش به هم خورده بود و حالا فقط شعرو داستان میگوید و نقاشی می کشد و تخصص دکترایش دود شد رفت هوا ........ 

 گفت : آره اتفاقا می شناسم او را !

شنیدم ام  میره شاهگلی و یه گوشه ای می نشینه و اشعارش را با صدایی محزون می خواند و می گرید . 

          ناهار مهمان خانه ما بود . اصرار کرد از هوای بسته خانه بزنیم بیرون و هوایی تازه  بخوریم و شام هم مهمان او باشیم .

آخر آخرای شب بود و می خواستیم برگردیم . رفت یک گوشه ای و از جیبش کاغذی در آورد و نوشته های آن را با صدای موزون به صورت ترانه ای برای ما سرود و گریست . خندیدم و گفتم : حمید ! تو و گریه ... مگه بچه ای ؟ .... جواب نداد و گوشه کاغذش عکس گلی کشید و باز قطره ای از چشمش چکید .

 گل در قطره اشک او پژمرده شد ....

نظرات ()

من : تو با خورشید ارتباط داری بگو حقیقت را بیفروزد ... علاقمند به نوشتن داستان ، شعر ، نمایشنامه نویسی و فیلمنامه ... عکاس و مربی نقاشی ... دیپلم اقتصاد ... زادگاه : اهر ارسباران ( آذربایجان شرقی )
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ

آرشیو وبلاگ

صفحات وبلاگ

مطالب اخیر

موضوعات وبلاگ

نویسندگان همکار

لینکستان

دانلود آهنگ جدید