کاروان

داستان کوتاه : نخ

آن زمان که آدم کوچکی بودم و خواستم بگویم " من " ! .... دهانم را با نخ و سوزن دوختند و بعد رویش کمی نمک ریختند تا همیشه یادم باشد و حواسم جمع ، تا مبادا نابهنگام دهانم را تکان بدهم و خون از زیرش بیرون بزندو خدای نکرده کف اتاق سرخ بشود و باعث زحمت زیادی برای صاحبخانه !

از همانروز بود که از خیاطی بدم آمد . همه ی خیاط های عالم لباس را قبل از اینکه بدوزند متر می کنند و نخ مناسبی را که به رنگ پارچه بیاید انتخاب می کنند . اما بزرگترهای من نه دهان مرا متر کردند و نه نگاهی به رنگ نخ .

من هم وقتی قدم بلندتر شد و توانستم توی آینه به دهان بزک کرده ی بسته ام نگاه کنم سعی کردم به همان آدم بزرگ با اشاره بفهمانم که نخ سیاه به رنگ لبهای سرخ من نمی آید . 

 میخواستم فریاد بزنم که ناگهان عموجان مهربان به بزرگترم گفت : " من که گفتم سبز بیشتر بهش میاد چرا با سیاه دوختی ؟!! " .

                               نویسنده : ناهید برادران

نظرات ()

من : تو با خورشید ارتباط داری بگو حقیقت را بیفروزد ... علاقمند به نوشتن داستان ، شعر ، نمایشنامه نویسی و فیلمنامه ... عکاس و مربی نقاشی ... دیپلم اقتصاد ... زادگاه : اهر ارسباران ( آذربایجان شرقی )
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ

آرشیو وبلاگ

صفحات وبلاگ

مطالب اخیر

موضوعات وبلاگ

نویسندگان همکار

لینکستان

دانلود آهنگ جدید