کاروان

از امروز تا سال دیگر

طبق عادت همیشگی  با آهنگ گوشی

موبایلم که میخونه : ای ایران ، ای

مرزپرگهر ، از خواب بیدارمیشوم و فورا

دگمه ی خاموش را میزنم که سرو صدای

کسی به اعتراض بلند نشود . و انگار از

قبل کوک شده باشم فورا پامیشم

و از پنجره

بیرون را نگاه میکنم . آسمان بازهم یکسره

ابری است

و هوا با رنگ آبی تیره گون رنگ صبح  را

رویایی و دلپذیر کرده است . پسرم با

سروصدای من بیدارشده و بعداز بیست

روز تعطیلی گیج و منگ هنوز نمیداند اولین

روز مدرسه را از کجا آغاز کند . یه لحظه

سرش را میگذارد روی متکا و بعد با خیزی

از جا بلند میشود . همسرم هم گوشی

موبایلش زنگ میزند . صدای زنگ اون مثل

آماده باش یک پادگان است . حتی به آن

صدا  ، یاکریم همسایه هم از خواب

بیدارمیشود و می خواند . ماه هنوز در

آسمان هست و مثل نوری لاغر و خمیده از

میان ابرها گاهی خودشو نشون میده و

دوباره پشت ابری قایم میشه . پشت بام

کاهگلی همسایه پر شده از علف های هرز

و بام مثل کچلی است که اینجا و آنجای

سرش موهایی ناهمگون روییده باشد .

باغچه در سکوتی آرام فرو رفته و درختان

بادام و سیب با شکوفه های صورتی و

سفید آرام آرام تکان میخورند . معلوم است

که نسیمی سوزناک در بین شاخه های کم

جان و نیمه لخت میوزد . دستی به شیشه

پنجره می کشم ، خیلی سرده . تک و توک

زن و مردی درآنور خیابان یا میرن سرکار یا

به نانوایی ها . پسرم میلی به خوردن

صبحانه ندارد و چشمانش به قرمزی میزند

. چندروز بود همش می گفت : بازم درس

ها شروع میشه و از دلتنگی راحت

میشیم....  این همه که تعطیلی نمیشه اما

دیشب که خوابید گفت : کاش عوض این

همه باران ، برف میبارید و پیش دبستانی

ها در این سردی به مدرسه نمی رفتند .

خواهرش بهش توپید : آره جون خودت . از

دل خودت حرف میزنی ! و اونم خندید و

گفت : و کاش تمام مقاطع تحصیلی هم !!

  رحیم آمد تا باهم به مدرسه برن . پسرم

در پوشیدن کاپشن جدیدی که قبل از عید

خریده بود دودل مانده بود . می گفت :

مامان خجالت می کشم اینو بپوشم به اون

یکی عادت کرده بودم . گفتم : به اینم

عادت میکنی . گفت : رحیم هم  یه عالم

از اینجا و اونجا حرف میزنه و سرمو میبره .

آنقدرحرف میزنه که مجال نمیده آدم نفس

بکشه . گفتم : از چی صحبت میکنه ؟ گفت

: از اجنه و خرافات و خواب هایی که می

بینه و مدام آیت الکرسی میخونه . انگار

پیرمرده . گفتم : دوست نداری باهاش نرو .

گفت : نه ! پسر ساده و خوبیه . من کم

حرفم فقط ............ بعد پایین که رفت تا

بره  ، دوباره آمد بالا و خنده کنان گفت :

مامان ! رحیم برای اولین شلوار آبی روشن

و " لی  " تنگ

پوشیده ، بخدا دیدمش  خنده ام گرفت و

خودمو

نتونستم کنترل کنم . خیلی عجیب شده ، و

بعد خنده ای کرد که شبیه سکسکه بود و

موقع رفتن که انگار عجله دارد گفت : حالا

تا ظهر برگردم مدل موهاشو میگم

چکارکرده و با خجالت رفت . انگار خودش

مرتکب کار بدی شده باشه . پشت پنجره

میروم . تنه های جوان درختان دیگر آرام

نیستند به هم میخورند و شکوفه ها

انگارکه

میترسند به زمین بریزند  دست هم را

گرفته اند. درختان از دوردست با شاخه

هایی که به قرمزی کمرنگ میزنند میلرزند

و مثل اینکه خونی در رگهایشان جاری

شده باشد سر به سر هم میگذارند .

سردم هست و هم نیست . قلم را

برمیدارم تا از امروز تا سال دیگر بنویسم .

کاش پسرم زودتر می اومد تا بدونم رحیم

آیا موهاشو فشن کرده یا چه جور؟

                        ****

نظرات ()

من : تو با خورشید ارتباط داری بگو حقیقت را بیفروزد ... علاقمند به نوشتن داستان ، شعر ، نمایشنامه نویسی و فیلمنامه ... عکاس و مربی نقاشی ... دیپلم اقتصاد ... زادگاه : اهر ارسباران ( آذربایجان شرقی )
پروفایل کبرا پورپیغمبر ( آذر )
ایمیل مدیر وبلاگ

آرشیو وبلاگ

صفحات وبلاگ

مطالب اخیر

موضوعات وبلاگ

نویسندگان همکار

لینکستان

دانلود آهنگ جدید