کاروان

" خموشی "

وقتی برای هر جنبنده ای

مکانی ست امن

که در آن هراس خود را مغلوب میسازد

                            -  شاید  -

وقتی برای هر زنده ای

نفسی ست گرم

                          در دم ها و بازدم

که در آن تردید خودرا

به زنده بودن نابود میسازد

                            -  انگار -

وقتی برای هر پرنده ای 

                          جایگاهی ست

                                 - برای پرواز -

                                  در آسمان ...

و تپیدن در آشیانه ای تنگ

                         با جفت هم پرواز

                         - هرچند سخت -

که  درآن منقارش طراحی معمارانه ی

                        بوسه ای ست

                     بر اثبات هم بودن و هم نبودن

که احساس حقارت ها کند

هر کهکشان کهنه و نو

                که بر جاهست این جا

                 اشیانی روی  باد

                 اما به جایش تا  ابد

                  پرواز ......... پرواز !

 

                      ××××

 

ورق برمی گردد  ,

وقتی برای قلبی جایگاه طپش نیست

که هر دم کوچک میشود چون گوشتی بریده

                        برای اثبات ثانیه ها

                   که رود روان قرمزش را

                   به دریای زمان آبی داده

                   در قحطی دقایق کند عمر .

آوار آتشفشان سکوت

فرو می ریزد

و اینجاست که حدیث سکون مافوق صوت

                  ابداع میشود اتفاقی

           و زنجیرهای مرز سخن را ذوب می کند

                       با گدازه های روان ......... !

هراسم نیست که در مقابلش

خموشی بدیع خود را بنمایانم

               برای تملک آغوش عاطفه

               تا دلم در وسعت بیکران یکی شدن

                      جان بگیرد  از نو 

               در خانه ای که اندازه اش

           سینه ی گرم صحرای جغرافیاست

             روی کره ی خاکی زمخت قرن

            که افول می کند حیات نیمه جان من

                در بیگناهی گنهکارانه ی

                                  یک  " زن  "   !

 

                          ××××

                     

 

 

 

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ٢:٠٦ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/۸/٢٥

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir