کاروان

" هویت "

زمستان عجیبی ست !

با توام ....

چشمان مبهوتت را

- بر روی قلبم -

نشانه نگیر

دیده ام در نفرت نگاهت

هنوز هست باکره ....... !

****

دندانهای کلیدشده ام را

قروچ قروچ می سایم

و در اوج صیقل مرمر مینایش

تندیس زبان لخم ام

لای دندانهای منجنیق شده

- می شکند رگهای صوتی اش -

در عمق قبر حنجره ...... !

****

گوش هایت با من هست ؟

تارهای سکوتم تا پاره نشده

برگرد ! و نگاهم نکن هرگز

- فریادم را -

بعد آن پائیز بی هویت

چون خمیازه ی کشداری

بر چهره .

*****

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱۱:٤٢ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/۸/٢٢