کاروان

عمر من !

مثل پت پت کردن شمعی بود

که رفته رفته خاموش میشد

قلب من

دیشب !

جان در می آمد از روحم

بال و پر زنان !

شاید یک ثانیه هم نشد

شاید کمتر !

آنقدر خسته بود شانه هایم

که انگاری خوابی گران ربوده بودم

از حساب بی کتاب زندگی !

صبح که در آینه میدیدم خودرا

چشمهایم مست مست بود

از یک قطره شراب تلخی که

چشیده بودم از دستان مرگ

تنها یک دم !

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۳:٤٤ ‎ب.ظ ; ۱۳٩۱/٩/۱٠