کاروان

دراز می کشم روی آسفالت تفتیده ی بام

و به ستارگان نگاه میکنم

که چون گل های وحشی سر از خاک شب در می آورند

و آرام و رام می درخشند .

ماه نیست،

نمیدانم زیر پای او کدام نگاه نشسته است

توی نگاه من اما

آفتابی نشسته است به پای من !

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:٠٥ ‎ق.ظ ; ۱۳٩۳/٤/٢