آذر
کوه از نخستین سنگ آغاز میشود انسان از نخستین درد . فکر میکردم آدم ها همان طور که آمده اند ، می روند . نمی دانستم که نمی روند ، می مانند ، اثرشان می ماند حتی اگر همه چیزشان را با خودشان بردارند و ببرند ... صبح که بیدارشدم زخم های زمین را با دستمال سفید بسته بودند ... برای مهربانی شبهای زمستان همین یک دلیل کافیست ! شاعر : ماشا اکبری ..... مدیر وبلاگ " واتوره " از بس که دویدم پی او در همه عالم گم شد همه عالم و خودم در پی آدم دنبال منند آدم و عالم به نشان قدم او غافل شده ام از دو جهان و همه آنم ! فصل پنجم است دستانت را رها کن ... میخواهم سرما بخورم و تا رسیدن خودم در فصلی کهن به کام خاک بروم ! این سرزمین منست که میگرید این سرزمین منست که عریان است باران دگر نیامده چندی ست آن گریه های ابر کجا رفته است ؟ عریانی کشتزار را با خون خویش بپوشان ... از : خسرو گلسرخی یک آسمان برفی ! میباری آرام آرام بر دستان من گلوله ات می کنم میزنم روی دلم ! عکس از آقای حسن ذوالفقاری ... مدیر وبلاگ " تارا " می روی و پشت سر تو باران می شوم من ... وقتی می آیی خنده هایم را ببار ! چرخهای مستانه میزنم در هوای تو پاهای روزگارم می چرخد در هوای تو دست آشنای افلاک می رقصاند مرا به بیتابی و تابی شکوهمند درهوای تو با درد بساز چون دوای تو منم در کس منگر که آشنای تو منم گر کشته شوی مگو که من کشته شدم شکرانه بده که خونبهای تو منم ... *** صدای گلوله مرگ پرنده مانده بر لاشه ای پر بی پرواز ! حاج آقا ! از سر دولتی دعاهای شما دو سه قرص نانی برای اهل و عیال میبریم و دهنشون را می بندیم ... خدا در آن دنیا خیرتان دهد . حاج آقا در کنار راننده خودش را ولو کرد و از رحمت و عظمت و برکت نماز و حلال و حرام حرفایی بلغور کرد که هیچکدام به دو سه قرص نان راننده ربطی نداشت . در چهارراهی کنار مسجد نو سازی پیاده شد . گفت : از بس خیابان ها پر شده از ماشین و موتور که نمیشه ماشین را هر جایی برد . فهمیدیم حاج آقا ماشینی هم داره که نمیخواد دود و دم هوا آلوده اش کنه . عبایش را طوری جم و جور کرد که به گل و لای برفهای آب شده نخورد . راننده گفت : گردنشو نگاه کن تریلی از رویش سقوط نمیکنه ! گفتم : من پیاده میشم دو سه قرص آرامبخش پیدا کنم ! هر شب شاعر میشوم بیداری را ... هیچ روز تابناکی ستاره ندارد ! شاید های زندگی گولمان زد دروغی راستین بود که با مرگ همدستی پنهان داشت من تو را به آب و آتش و آینه پیوند نمیزنم زندگی شاید ... همسفری ست ساده که عاشق تنهایی است ! باورهای ساده خود را بر دل ساده من نوشتی لوح تقدیر را عشق در ربود ! میدانی ! چشمهای به خوابم بیداری دستان پر از تخیل توست ... زمستان در راه و من بی تو تن پوشی ندارم ! تو پرنده ی بی قرار تمام آوازها را خواندی مانده تنها یک سکوت من برای تو ... ... به سپیده دم کناره های خیال تو با من بر می چیند رد پای عبور مرا ز شبی که تو بودی در همه خواب و خیال من آهنگ بودن تو را زمزمه می کنم از دور ! پاهایش را دراز کرده و به دریچه ی کوچکی که در آن بالاست خیره شده است . خورشید غروب می کند . می گوید : یک روز دیگر هم تمام شد ! و خطی عمود بر دیوار می کشد . خط عمیق پیشانی اش عمیق تر میشود ... سالهاست که دیوار سلول پراز خط های عمود شده است . تازگیها شروع کرده به کشیدن خط های افقی ما بین خطوط قبلی . زندانبان با گام های سنگی می آید : بالاخره از حصر اینجا خلاص شدی بیا بیرون ! و زندانی را میبرد به سلولی که دیوارهایش را با گچ سفید رنگ کرده اند . در را می بندد و میگوید : حالا زندگی جدیدی را از اول شروع کن ! چه می دانستم آنکه تمامی درهای بسته را می گشاید قفل ساز هم هست ! دلت را از دلم باز می کنم ... آزادی زیباتر از دل بستن است ! شمعی را روشن میکنم بین زمین و آسمان سرد دل خورشید میسوزد به حال ما ! من را با خشم کور هم ببندی از اندیشه هایم جدا نمیشوم هرگز باز کن این گره کور را از خود تا آوای دردمان را بخوانم برای همه !
| Design By : Pars Skin |
